Wśród chorych onkologicznie seniorzy już stanowią dużą grupę, a ze względu na starzenie się społeczeństwa z każdym rokiem ta grupa będzie coraz liczniejsza.
Pacjenci w starszym wieku, często obok diagnozy onkologicznej, mają również inne problemy zdrowotne, które należy brać pod uwagę przy planowaniu ich leczenia. Wielochorobowość – choroby krążenia, cukrzyca czy niewydolność nerek, niedożywienie, tzw. kruchość pacjenta czy zaburzenia pamięci to tylko niektóre dolegliwości na które musi zwrócić uwagę onkolog. W tej grupę są też pacjenci, którzy już jedną chorobę onkologiczną mają za sobą, a teraz nowotwór dotyka ich po raz kolejny.
Wszystko to sprawia, że od wielu lat mówi się o nowej podspecjalizacji onkologii klinicznej – geriatrii onkologicznej. Niestety wciąż ekspertów w tej dziedzinie brakuje. Brakuje również programów profilaktycznych dla osób w wieku podeszłym, co często prowadzi do późnego wykrycia choroby i na już starcie stawia go w gorszej pozycji terapeutycznej.
Pacjent 65+ potrzebuje wsparcia na ścieżce choroby już od samego początku, gdy czeka na diagnozę, ale też na każdym etapie leczenia, jak również po jego zakończeniu. To wsparcie może otrzymać od koordynatorów medycznych, których wprowadza Krajowa Sieć Onkologiczna. Ich zadaniem jest opieka nad pacjentem od strony administracyjnej – umawianie badań czy wizyt.
Dostrzegamy jednak również potrzebę stworzenia specjalistycznej opieki prehabilitacyjnej i będziemy podejmować działania, by ten model opieki spopularyzować. Poradnie prehabilitacyjne powinny oferować opiekę dietetyka, fizjoterapeuty i psychoonkologa pod kontrolą onkologa na każdym etapie leczenia. Doświadczenia krajów, w których wprowadzono już prehabilitację wskazuje, że tak zorganizowana opieka ma znaczący wpływ nie tylko na samopoczucie pacjentów, ale również na lepsze wyniki końcowe leczenia.
Doprecyzowania wymaga również kwestia tego, kto po zakończeniu leczenia powinien sprawować opiekę nad seniorem – specjalista onkolog czy lekarz POZ. To ważne, bo pacjent wychodząc z ośrodka wysokospecjalistycznego powinien również mieć zapewnioną opiekę i dostęp zarówno do lekarza, jak i psychologa, dietetyka czy fizjoterapeuty.
Pacjent 65+ potrzebuje również wsparcia poza sferą medyczną – w codziennym życiu. Musimy też pamiętać, że osoby starsze, to często osoby samotne, nie mogące liczyć na wsparcie osób bliskich. W chorobie jest to szczególnie dotkliwie przez nie odczuwane. Powinna powstać sieć wsparcia poprzez np. asystentów socjalnych, którzy zadbaliby o codzienne potrzeby pacjentów. Tu widzimy konieczność zaangażowania obok Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej i Ministerstwo Finansów. Jako organizacje pacjentów również będziemy się w te działania angażować.
